Terapia borderline - nurt psychodynamiczny

Terapia zaburzenia osobowości borderline dokonuje się w oparciu o relację pomiędzy terapeutą a pacjentem przy ściśle określonych warunkach, takich jak: stałość miejsca i czasu, częstotliwość, regularność i czas trwania sesji, oczekiwania dotyczące obecności oraz ustalenia związane z płatnościami.

Na podstawie swobodnie przedstawianych przez pacjenta opisów osób i sytuacji z życia codziennego, ujawnianych przy tym emocji i zachowania terapeuta stopniowo uzyskuje dostęp do świata wewnętrznego swojego podopiecznego.

Widoczne stają się stosowane mechanizmy obronne i połączone z nimi charakterystyczne konflikty wewnętrzne, które nadają ton życiu emocjonalnemu pacjenta i decydują o wchodzeniu w określone relacje z innymi. To właśnie praca nad nieświadomymi mechanizmami obronnymi będzie zajmowała centralne miejsce w umyśle terapeuty podczas podejmowanych przez niego działań w kontakcie z pacjentem.

Z czasem sama osoba psychoterapeuty zacznie wywoływać u pacjenta specyficzne reakcje emocjonalne, właściwe dla jego konstrukcji psychicznej, obron, lęków, potrzeb i ukrytych pragnień.

Chcesz skorzystać z indywidualnej konsultacji z psychoterapeutą?Wypełnij test, który pomoże dopasować specjalistę do Twoich potrzeb i umów się na konsultację

Wypełnij test

Natura borderline

Dzięki temu otwiera się przestrzeń do zrozumienia natury dotkliwych objawów:

• braku stabilności w postrzeganiu siebie i innych,

• widzenie siebie raz jako kogoś wspaniałego by za chwilę mieć przekonanie o zupełnej bezwartościowości własnej osoby,

• niejasność tego „kim jestem”, „jaki jestem” pomiędzy okresami skrajności w percepcji siebie, z bardzo charakterystycznymi stanami depersonalizacji/derealizacji w warunkach nasilonego stresu,

• chroniczne odczuwanie pustki, silny lęk przed byciem porzuconym,

• niezdolność do wytrzymywania samotności,

• trudności w opanowaniu napadów złości, lęku, smutku, płaczu,

• potrzebie natychmiastowego odreagowania poprzez impulsywne zachowania:

  • ryzykowne: np. przygodny seks, niebezpieczna jazda samochodem,

  • destrukcyjne: np. nagłe zrywanie bliskich relacji, porzucanie dotychczasowych ważnych aktywności typu praca zarobkowa czy studia

• pojawiające się nagle myśli samobójcze i nierzadko podejmowane pod wpływem „chwili” próby samobójcze.

Efekty terapii borderline

Terapia borderline dąży do wyjścia pacjenta z fazy symbiozy z matką, czyli uniezależnienia stanu psychicznego od tego, czy pozostaje przychylna w danym momencie, czy też akurat otwarcie wyraża swoje negatywne nastawienie. Zyskanie niezależności emocjonalnej od matki to kamień milowy w rozwoju.

Wydostanie z takiego impasu rozwojowego to:

• Wzrost odporności psychicznej pacjenta,

• zdolność do samoukojenia,

• umiejętność wytrzymywania silnych emocji bez potrzeby impulsywnego ich odreagowywania,

• tolerowanie ambiwalencji,

• odzyskanie względnie trwałego obrazu siebie i innych pozbawionego zniekształceń,

• postrzeganie otaczającej rzeczywistości w sposób wielowymiarowy.

Powyższe dokonuje się jednocześnie poprzez rozbicie patologicznych mechanizmów obronnych, odpowiadających za subiektywne cierpienie i uniemożliwiających przeżywanie siebie i świata w sposób spójny, zintegrowany, i całościowy.

Zwiększenie jakości życia

Taka reorganizacja w strukturze osobowości przekłada się na jakość życia pacjenta.

Możliwym staje się wybór właściwej osoby na życiowego partnera, stworzenie satysfakcjonującego i stałego związku. Adekwatna ocena siebie i znajomość swoich prawdziwych potrzeb pozwala na świadome podejmowanie ról życiowych i odnajdowanie satysfakcji we własnych wyborach i długofalowych działaniach.

Większa dojrzałość i stabilne poczucie własnej wartości czyni osobę zdolną do budowania głębszych relacji i powoduje ogólne lepsze radzenie sobie w różnorodnych sytuacjach interpersonalnych.

Proces ten jest długotrwały, liczony w latach, aniżeli miesiącach intensywnej, wymagającej pracy. Sukcesowi w terapii sprzyjać będzie dobre dopasowanie pacjent – terapeuta, silna motywacja do leczenia ze strony pacjenta i jego dążenie do rozwoju nie tylko w sferze emocjonalnej oraz dojrzałość emocjonalna terapeuty i jego zdolność do wytrzymywania i pomieszczania intensywnych emocji pacjenta.